مانيا سندرمى است که از برخى لحاظ متضاد افسردگى مى‌باشد و به‌عنوان قسمتى از اختلال دو قطبى بروز مى‌کند. اين اصطلاح دلالت بر دوره‌هايى از اختلال افسردگى و مانيا دارد اما شامل آنهايى هم مى‌شود که در زمان تشخيص فقط به مانيا مبتلا هستند مانيا به‌صورت خفيف، متوسط و شديد بروز مى‌کند. اين افراد داراى علائمى هم‌چون: سرخوشى يا تحريک‌پذيري، بيش‌فعالى و خود بزرگ‌بينى هستند.

يکى از بيمارى‌هاى روانى که جزء بيمارى‌هاى اصلى محسوب مى‌شود و در واقع بيمارى‌هاى روا‌ن‌پريشى است و در اين حالت شخص ديوانه است اما واقعيت را احساس نمى‌کند. افراد پارانوميا دچار سوءظن شديد و هذيان‌گويى مى‌باشند. سوءظن شديد و بى‌دليل و با گرايش پيش‌رونده به سوى همهٔ جهان در چارچوب يک توهم است.

اسکيزوفرنيا و اختلالات وابسته به آن با نشانه‌هاى سايکوتيک مثل هذيان و توهم مشخص مى‌شوند: شدت اين اختلالات گوناگون است. در اسکيزوفرنيا، بيمارنشانه‌هاى مايکوتيکى و اختلالعملکرد دارد. در اختلالت هذياني، بميار هذيان‌هايى را تجربه مى‌کند اما هيچ اثرى از توهم يا ساير نشانه‌هاى مشخصه اسکيزوفرنيا وجود ندارد. اسکيزوفرنيا با سير هر چند متغير، اما غالباً مزمن و عود‌کننده خود، نوعى بيمارى مشخصاً ناتوان‌کننده به‌شمار مى‌رود. اين بيمارى به‌صورت سندرم حاد و مزمن بروز مى‌کند. ويژگى‌هاى شايع سندرم حاد: توهم، عقايد گزند و آسيب، محروميت اجتماعي،اختلال در عملکرد شغلى و عقيده کاذب مورد ارجاع قرارگرفتن و در سندرم مزمن نشانه‌ها به صورت: کاهش فعاليت، فقدان سائقدورى از اجتماع، آپاتى هيجاني، اختلال تفکر مى‌باشد.