واریس

واریس (به انگلیسی : Varicose veins )‏ که از ریشه لاتین Varix به معنای پیچ خورده گرفته شده، به گشاد شدن سیاهرگ‌ها گفته می‌شود. واریس، شایعترین بیماری عروقی انسان است که حدود ۲۰-۱۰٪ جمعیت را مبتلا می‌کند. سیاهرگ‌های واریسی به صورت رگ‌های دراز، گشادشده و پرپیچ‌وخم و غالباًدر سطوح درونی اندام تحتانی دیده می‌شوند. بیشترین میزان شیوع واریس در زنان بین سن ۴۹-۴۰ سالگی برآورد شده‌است. ریسک فاکتور ها وريدهاى متورم واريسى و تارعنكبوتى بسيار شايع هستند. بيش از ۴۰ درصد زنان بالاى ۵۰ سال به اين بيمارى دچارند. عوامل اين بيمارى شامل موارد زير است: *. سابقه خانوادگی: به نظر مى رسد كه تمايل به اين بيمارى به ويژه در سنين جوانى، در ميان برخى خانواده ها بيشتر باشد. برخى زنان با دريچه هاى وريدى با كارايى پايين تر و يا ديواره هاىعروقى ضعيف تر به دنيا مى آيند. *. ايستادن به مدت طولانى: يك بررسى در مورد كارگران دانماركى در دسامبر ۲۰۰۵ نشان داد زنانى كه ۷۵ درصد مدت زمان کار خود را به حالت ايستاده و يا در حال راه رفتن گذرانده بودند، تقريباً دو برابر زنانى كه مدت زمان كمترى بر روى پاهايشان ايستاده بودند، نياز به درمان واريس پيدا کردند. پژوهشگران تخمين مى زنند ايستادن هاى طولانى مدت دلیل بيش از ۲۰ درصد موارد پيدايش واريس در بزرگسالان است. *. سن: خطر واريس باافزايش سن زيادترمى شود. رگ هاى خونى و عضلات پشت ساق پا كه در موقع راه رفتنبا فشار بر وريدها، بازگشتخون را به سمت قلب تسهيل مى كنند با گذشت زمان ضعيف تر مى شوند. كمتر از ۱۰ درصد زنان زير ۳۰ سال و بيش از ۷۵ درصد زنان بالاى ۷۰ سال به واريس مبتلا هستند. *. جنسيت: زنان بيش از مردان مستعد واريس هستند و باردارى عامل اصلى آن است. در دوران باردارى، وريدهاى ساق پا پرتر بوده و راحت تر پاره مى شوند، زيرا حجم خون و فشار شكمى در اين دوران افزايش مى يابد و هورمون ها سببگشاد شدن رگ هاى خونى مى شوند. هرچه حاملگى به پايان خود نزديك مى شود خطر واريس افزايش مى يابد. *. وزن: اضافه وزن به ويژه در اطراف شكم، فشاراضافى را بر وريدهاى ساق پا تحميل مى كند. زنانى كه اضافه وزن دارند، نسبت به زنان لاغر بيشتر در معرض ابتلا به واريس هستند و اين خطر در مورد زنان چاق سه برابر است. [۱] ↑بازگشت به بخش قبلی علائم و درمان واریس اندام تحتانی بیشتر سیاهرگ‌های واریسی بدون علامت بوده و تنها از جنبهٔ زیبایی به توجه پزشکی نیاز می‌یابند. در صورت علامت‌دار شدن، احساس درد، پری و سنگینی منتشر وغیر اختصاصی در ساق پاها به ویژهپس از ایستادن به مدت طولانی، وجود دارد. گاهی تورم در مچ پا و عروق برجسته در پا دیده می‌شود. درمان نگهدارنده (مانند جوراب الاستیک، اجتناب از سرپا ایستادن طولانی و بالا نگهداشتن پا هنگام دراز کشیدن)است. در صورت بروز مشکلاتاساسی جراحی ضروری است. روش‌های درمانی متداول عبارتند از اسکلروتراپی (تزریق مایع) و جراحی. اندیکاسیون‌های درمان جراحی شامل درد دائم و ناتوان‌کننده، ترومبوفلبیت (لخته شدن) سطحی راجعه، ضایعات و زخم‌های پوستی همراه با خونریزی هستند.